این مقاله که در 29 اسفند 98 منتشر شده است، ادامۀ مقالۀ «شیوع کرونا در جهان: چرا همین حالا باید اقدام کرد» است که پیش‌تر ترجمه‌اش را منتشر کردیم. حرف اصلی مقالۀ قبلی – که 40 میلیون بازدید داشت و به بیش از 30 زبان ترجمه شد – این بود که تعداد مبتلایان واقعی بین 10 تا 100 برابر مبتلایان رسمی است و کشورهای درگیر همین حالا باید دست به کاری بزنند.

در راستای نوشتارهایی که پیش‌تر دربارۀ «رهبری کسب‌وکارها در زمان بحران»، «راهنمای کاربردی دورکاری» و «ابزارهای مناسب دورکاری» منتشر کرده‌ایم، این بار به سراغ مقالۀ مفصل‌تری رفته‌ایم که نخستین بار در 10 مارس 2020 در سایت medium.com منتشر شده است و در تاریخ 13 مارس روزآمد شده است. در این نوشتار توماس پویو آمار و ارقام مرتبط با این بیماری را در گوشه‌وکنار جهان دنبال می‌کند و برای دریافتن نحوۀ کنترل این بیماری حتی نگاهی هم به آنفولانزای همه‌گیر 1918 می‌اندازد.

رفته‌رفته بحث دورکاری سازمان‌ها برای کوتاه یا حتی بلندمدت در فضای جامعه مطرح می‌شود و مدیران نیز به ناچار باید دربارۀ سازوکارهای مدیریتی سازمان خود و پیشبرد پروژه‌ها تصمیم‌های سختی بگیرند.

ما هم‌اینک در دل بحران قرار داریم. بحرانی که گرچه نیاکانمان در سده‌های پیشین بارها به انحای گوناگون با آن دست‌وپنجه نرم کرده‌اند، اما هنوز راه‌های کنترل و مقابله با آن را به‌درستی نیافته‌ایم و ویروسی که اندازه‌اش نهایتاً 200 نانومتر بیشتر نیست، توانسته انسان‌ها را زمین‌گیر و گوشه‌گیر کند. در همان اوایل شروع همه‌گیری ویروس کرونا، سایت Harvard Business Review مطلبی منتشر کرد در خصوص اینکه سازمان‌ها چگونه می‌توانند از دل دریای خروشان این بحران به سلامت عبور کنند و به ساحل امن پیشین بازگردند.

با گسترش ویروس کرونا در سطح ایران و جهان و افزایش تهدیدش برای سلامتی افراد، دنیای کسب‌وکار در چند هفتۀ اخیر دچار تغییرات زیادی شده است. این بیماری ترس گسترده‌ای را‌ بین مردم ایجاد کرده و مشکلات عدیده‌ای برای اکثر کسب و کارها پدید آورده و منجر به تعطیلی یا کاهش جدی فعالیت خیلی از بنگاه‌ها شده است. برخی از کارفرماها به صورت داوطلبانه برای کاهش انتشار ویروس و کنترل بیماری و همچنین ادامه فعالیت‌های سازمانشان تصمیم به دورکاری گرفته‌اند.

تاب‌آوری در سیستم‌های زیرساختی عبارت است از «توانایی سیستم‌ها، زیرساخت‌ها، دولت، کسب‌وکار، جوامع و افراد برای مقاومت، تحمل، جذب، بازیابی، آماده‌سازی یا سازگاری با یک حادثه ناگوار که موجب آسیب، نابودی یا از دست رفتن موارد مهم ملی شود». بنابراین عدم توجه به این مفهوم می‌تواند آسیب‌های جبران‌ناپذیری را برای یک سیستم ایجاد کند و باید در طراحی، بهره‌برداری و نگهداشت این سیستم‌‌ها تاب‌آوری را لحاظ کرد.